بررسی اثر مهارکننده ی آنزیم dna متیل ترانسفراز1 (rg108) بر سطح متیلاسیون dna جنین های موشی نژاد b6d2 شبیه سازی شده

درشبیه سازی به روش انتقال هسته ی سلول سوماتیکی، هسته ی انتقالی باید از حالت تمایز یافته به حالت جنینی باز برنامه-ریزی شود. آنالیز های مولکولی نشان می دهند که باز برنامه ریزی در هسته ی انتقالی ناکامل بوده و جنین های شبیه سازی شده مدیفیکاسیون های اپی ژنتیکی غیر طبیعی مثل سطح بالای متیلاسیون dna دارند. از آن جا که متیلاسیون در تکوین جنین در دوره ی قبل از لانه گزینی جایگاه مهم و حیاتی دارد، هایپر متیله بودن و یا هر اختلال در فرایند متیلاسیون می تواند بیان ژن های مربوط به تکوین را تغییر دهد که این تغییرات در مراحل بعدی تکوین جنین، به صورت توقف تکوین ظاهر می شود. بنابراین در این مطالعه برای ارائه ی راهکار ی در جهت اصلاح خطای اپی ژنتیکی، اثر rg108 (n-phthalyl-l-tryptophan) به عنوان مهارکننده ی آنزیم dna متیل ترانسفراز 1 روی میزان موفقیت تکوین و شدت متیلاسون بررسی شد. ما بحث خواهیم کرد که آیا rg108 می تواند شدت متیلاسیون را در جنین های حاصل از شبیه سازی کاهش و کارایی شبیه سازی را افزایش دهد؟ جنین های حاصل از شبیه سازی از مرحله ی دو سلولی تا مورولا با 5 و 10 میکرومول rg108 تیمار شدند و رنگ آمیزی فلورسانس غیر مستقیم بر اساس استفاده از آنتی بادی اولیه علیه 5 متیل سیتوزین در گروه جنین های مرحله مورولا حاصل از لقاح طبیعی و گروه جنین های مرحله مورولا حاصل از شبیه سازی تحت تیمار و بدون تیمار انجام شد. سطح کلی متیلاسیون dna در آنها اندازه گیری و سپس از لحاظ کمی آنالیز شد. همچنین از طریق رنگ آمیزی هسته ها، میانگین تعداد سلول ها در گروه های مذکور نیز محاسبه شد و بر اساس شمارش جنین ها که تا مرحله ی مورولا تکوین پیدا کرده بودند، درصد موفقیت تکوین تا این مرحله نیز در همه گروه ها ارزیابی شد.میزان درصد تکوین تا مرحله ی مورولا در گروهی که با 10 میکرومول rg108 تیمار شده بود (3/3 ± 9/6) به طور معنی-داری پایین تر از میزان تکوین در گروه شبیه سازی شده بدون تیمار (9/3 ± 2/35) مشاهده شد. همچنین در میزان درصد تکوین گروه تیمار شده با 5 میکرومول rg108(9/2 ± 9/17) نیز اختلاف معنی داری با میزان درصد تکوین در گروه شبیه-سازی شده بدون تیمار (99/3 ± 82/34) دیده شد. اختلاف درصد روند تکوین در دو گروه تحت تیمار با 5 و 10 میکرومول rg108 معنی دار بود. مقایسه ی شدت متیلاسیون بین جنین های شبیه سازی شده بدون تیمار (99/5 ± 57/42) و تحت تیمار با 5 میکرومول rg108 (19/3 ± 55/34) تفاوت معنی داری نشان داد و این اختلاف بین شدت متیلاسیون در جنین-های حاصل از لقاح طبیعی (24/9 ± 53/36) و جنین های حاصل از شبیه سازی بدون تیمار معنی دار درحالی که با جنین-های حاصل از شبیه سازی تحت تیمار با 5 میکرومول rg108 معنی دار نبود. اختلاف بین میانگین تعداد سلول ها در جنین های شبیه سازی شده بدون تیمار (09/2 ± 73/11) و تحت تیمار (59/2 ± 1/11) معنی دار نبود اما این میانگین در بین گروه های شبیه سازی و حاصل از لقاح طبیعی (0/0 ± 16) اختلاف معنی داری نشان داد. یافته ها در این مطالعه نشان داد که تیمار جنین های موشی حاصل از شبیه سازی از مرحله ی 2 سلولی تا مرحله ی مورولا با 5 میکرومول rg108 گر چه نمی تواند باعث افزایش درصد تکوین تا مرحله ی مورولا نسبت به گروه شبیه سازی بدون تیمار شود اما به عنوان مهارکننده ی آنزیم dna متیل ترانسفراز 1 احتمالاً می تواند اثر مثبتی بر اصلاح هایپرمتیلاسیون در جنین های حاصل از شبیه سازی داشته باشد و شدت متیلاسیون را تا حد گروه کنترل کاهش دهد. اما باعث افزایش تعداد سلول ها نمی شود.